قضاوت ما با خودته، خدا

به یاد او.

در سالن  انتظار نشسته بودم

دختر بچه با نمکی کنار خانم خاصی که ظاهر خیلی خاصی داشت نشسته بود مادر دختر دائما بهش اصرار میکرد ک بره و پیش اون بشینه و خانوم رو اذیت نکنه...

البته خانوم خاص هم اصلا اذیت نمیشد، خدا میدونه که چقدر دلش و ظاهرش با هم میخوندن! ؟؟

خیلی جالب بود دختر بچه با ناز گوشی مادرش رو از داخل کیف بیرون آورد و سعی کرد با شاخص های ظاهری خانوم خاص گوشی رو در دستش بگیره...

وقتی نوبت خانومه سر رسید، و رفت داخل اتاق همهمه ای از پچ پچ ها همه اتاق رو گرفت. نمیدونم که آخر راه ماها چه خواهد بود و به خودم اجازه قضاوت هم نمیدم فقط از خدای مهربون بهترین ها رو برای همه و نسل آینده میخوام ان شاا..

افسار خیال رو رها کنید...

به نام یگانه هستی ام
دغدغه جدیدی که به تازگی وارد زندگیم شد.

پیش بینی برای 94

به یاد او
بعضی از روزها تو زندگی آدم ها هست که اون روز های خاص چیزی شبیه به عالم برزخ ان.
امروز یکی از اون روزها بود که با تمام وجود دارم برای تمام شدنش دعا میکنم، و از غروب خورشید به شدت احساس شعف و شادمانی نمودم :-)

سوپ بهشتی شما چه طعمی داشته باشه؟

همه ی عمر مادر

چند تا نفس عمیق و...

چند تا نفس عمیق و شروعی تازه برای رسیدن،

زنده ام به یادت...

داشتم با خودم فکر میکردم که وای چقده کار دارم که باید انجامشون بدم

طرحی نو در اندازیم.

جهانت به کام و فلک یار باد

جهان آفرینت نگهدار باد.

یکمی رها بشیم...

یک گوشه‌ای هم هست به‌نام سَلمَک‌. یک جایی بین پرده‌ی چهارم و پنجم دستگاه شور. وقتی می‌خواهی از شوربیفتی تویِ دشتی. آن‌جا؛ درست همان لحظه، یک مکث می‌کنی؛ یک توقف چند ثانیه‌ای بین دو پرده.یک لحظه آواز را به جای آن‌که رها کنی توی هوا ،نگه میداری توی گلو. می‌پیچانی، مکث می‌کنی، خسیس می‌شوی توی خرج کردنش. چرا؟ چون بعدش که می‌روی توی دشتی و صدا را رها می‌کنی، آزادش می‌کنی، آن مکث چند ثانیه‌ای کرشمه می‌شود روی صدایت.یک دمِ دل‌انگیز می‌آفرینی. جانِ جهان ‌می‌شود ترمه‌ی آوازت.

زندگی هم همین است. گاهی اگر دلش خواست مکث کند پاپی نشوید که هل بدهیدش جلو. بگذارید لحظه‌ای را توقف کند، دراز بکشد بین دو اتفاق. رها کنید این با شتاب پیش رفتن را. کش بیائید میان حادثه‌ها. دست بیندازید توی جیبتان. سوت بزنید و خیابان‌ها را فتح کنید و بسپارید خودتان را به خیالِ خوشِ آسودگی. شاید زندگی آن نغمه‌ی جادویی که برایتان حبس کرده است در گلو را، همین زودی، پشت این مکثِ کش‌دارِ بدِ حادثه‌ها، رها کند توی سرنوشت‌تان.

کاوه راد

شرمندتونم

همیشه دیدن بزرگترها و عرض ارادت و جویای حال این عزیزان شدن مثل یک تکلیف و وظیفه در روز اول سال نو بوده و هست، ولی امسال علاوه بر بزرگان که برکت و دعاهاشون همیشه هدایت گر ما هست، به بزرگانی که انقدر بزرگ بودن که زمین جایی برای اونها نداشت هم سر زدیم و عرض ارادت کردیم.

نتونستم ازشون چیزی بخوام، فقط از حضورشون از اینکه نفهمیدمشون عذر خواهی کردم و از خدای خوبم خواستم که حتی اگر کم، کمکم کنه امسال سالی باشه برام که بتونم بهتر باشم و بهتر، بهترین های خدا چه اونها که رفتن چه اونها که هستن و ما همیشه از بودنشون غافل هستیم رو درک کنم و ازشون یاد بگیرم و از بودنشون استفاده کنم و همراهشون باشم.