دفتر روزگار

روزهای رفته ی سال را ورق میزنم ...

چه خاطراتی که زنده نمیشوند...

چه روزهاکه دلم میخواست تا ابد تمام نشوند

وچه روزهاکه هر ثانیه اش یک سال زمان میبرد...

چه فکرها که آرامم کرد و چه فکرها که روحم را ذره ذره فرسود...

چه لبخندهاکه بی اختیار برلبانم نقش بست و چه اشک هاکه بی اراده از چشمانم سرازیر شد...

چه آدم ها که کنارم بودند و اکنون فقط خاطراتشان در قلب و ذهنم بجا مانده...

چه آدم هاکه دلم راگرم کردند و چه آدم ها که دلم را شکستند...

چه چیزهاکه فکرش را هم نمیکردم وشد و چه چیزهاکه فکرم را پرکردو نشد...

چه آدم هاکه شناختم و چه آدم هاکه فهمیدم هیچگاه نمیشناختمشان...

وچه...

و سهم یک سال دیگر هم یادش بخیر میشود...

کاش ارمغان روزهایی که گذشت آرامشی باشد از جنس خدا...